Yeğenim Ali’yi anaokulu çıkışında aldığım günler benim için büyük bir eğlenceydi. Ali henüz üç yaşındaydı. Kış günleri anaokulunun kapısını çaldığımda, anında koşarak eşikte belirirdi ve ögretmenleri onun ayakkabılarını, paltosunu, atkısını ve beresini giydirinceye kadar yerinde sürekli dönerek “Sabırsızlık! Sabırsızlık! Sabırsızlık!” diye bağırırdı. Biliyordu deli gibi oyun oynayacağımızı, koltuğa minibüs şoförü olarak kurulup, elektrikli süpürgenin borusu ile hızla vites değistireceğini; benim yaşlı, inatçı, pinti ya da kaba, küfürbaz, tükürük saçan ve onun araba kullanmasına karışan müşterilerinden biri olacağımı. Tabii ki sabırsızlanıyordu Ali, ne yalan söyleyeyim, ben de!
Ben hep sabırlı olmanın bir erdem olduğunu öğrendim. Erdemdir, kabul ediyorum ama zor gelir bana. Beklemek, sabretmek, geçen zamana tahammül etmek. Hele dertli, sıkıntılı, acılı günler geçiriyorsam, zaman sanki uzar, genleşir, uçsuz bucaksız bir bir çöle dönüşür. Çare bulmak için sabırsızlanırım. Çözüm bulmak, dertleri ve sorunları aşmak, o dönemi nasıl geride bırakabileceğimi tasarlamak için kafa yorarım, hiç sabredemem.
EFT işte böyle tavladı beni. Sabırsızlığımdan vurdu, çözüm bulmaktaki tez canlılığımdan yakaladı. Bir şeye mi üzüldün, vur gitsin. Sevgilin mi terk etti? İşinden mi ayrıldın? Haksızlığa mı ugradın? Vur gitsin. Gelsin rahatlık, gevşeme, sevinç ve başarı!
Sevgilinize onu ne kadar çok sevdiğinizi söylemek için sakın sabretmeyin, olur mu? Annenize sarılmak, babanız ile yürüyüşe çıkmak için sabır erdem degildir. Hele bir sevdiğinize dargınsanız, küsmüşseniz ona, EFT ile vurun gitsin dargınlığınız; sarılmanın sabırsızlığını, kavuşmanın coşkusunu yaşayın!
Yeni yorumlar