Ögretmenlerim Hüsnü, Hale ve William’a sevgi ve saygılarımla…
Reiki’yi öğretmek mümkün mü? Bana sorarsanız, hem evet hem de hayır… Reiki’yi tam olarak öğrenmek mümkün olsaydı, cevabım daha net olacaktı, ama yaklaşık 16 yıldır çok sevgiyle Reiki ile her gün buluşan biri olarak söylüyorum, Reiki’yi tam olarak öğrendigim söylenemez. Bu yüzden, ne olduğunu ögrenme çabamdan vazgeçtim, ne işe yaradığını öğrenmeye her gün devam ediyorum. Hepimiz “el yordamıyla” öğreniyoruz, anlayacağınız! Sonra da el yordamıyla öğrendiklerimizi gönül yordamıyla öğretiyoruz.
Sevgili Hüsnü Onaran’dan Reiki öğrendigimiz ilk aylardı; Kalamış’taki evimin salonunda Gökhan ile oturuyorduk. Gökhan zehir gibi zekasıyla cevapları bulunamaz sorular soruyordu, tabii ben de cevapları merak ediyordum, hep merak ediyordum…
Saatler süren sohbetimizin sonunda bir an geldi; kalbim heyecanla sıkıştı, sanki zamanı gelmiş bir haberi artık saklayamayacak gibi; içimden yükselen bir dalga, bir ateş koştu, taştı bogazımdan: “Ben kendimi Reiki’ye adıyorum” dedim. Ne demek istediğimi bile bilmiyordum. Tek bildiğim, her şeye şefkatle dokunmamı sağlayan, hayatıma anlam katan bir şeydi Reiki. Bulduğum mutluluk, herkesin tatmasını istediğim mutluluktu. Benzersiz, saf, yumuşak, güçlü, kolay erişilebilir bir mutluluk…
Hayatımın hiçbir anında adanmışlık yaşamadım ben. Özgür olmak, imzam gibidir. Değişimi, yeniliği severim. İlgi alanım geniştir, daldan dala atlarım, meraklıyımdır. İş öğrenmeye gelince açgözlü olurum. “Kendimi adamak” nereden çıkmıştı bilmiyorum, ama söyleyiverdim işte. Büyük laf, büyük söz…
Sonra, bu koşulsuzca ve kontrolsüzce adanmayı unuttum! Öğrenmeye koyuldum. Zaten Reiki elimi almadan önce, en az on kitap okumuştum. Ben Reiki’nin ne oldugunu, nasıl işlediğini bulmak için araştırmalara dalmışken (Düşünün internetin ilk yıllarıydı, sadece http://www.reiki.org vardı!) ve öğretmenim Hale’yi sorulara boğmuşken, o bana “Kitap okuma!” dedi. “Reiki’yi okuyarak öğrenemezsin; ellerin sana Reiki’yi öğretecek.” Bir yılı aşkın bir süre, hiçbir şey okumadım. Rastladığım herkese ve kendime Reiki yaptım! Doğru söylemişti, müteşekkirim ona.
İkinci dereceyi ve İleri Reiki Teknikleri öğrendigimde uçuyordum sevinçten. Evimi ögretmenim Hale’ye ve onun Reiki grubuna açtım. Haftada iki gece Reiki yapmak için toplandık, birbirimize enerji verdik, dostlaştık, şifalandık. Üç yıl sonunda Reiki’ye “adanmak” ne kelime, aşık olmuştum.
Reiki öğretmeni olmak… Çok büyük bir hayaldi benim için. Param yoktu, kendime “Reiki Master olabilirim” diyebilmek için özgüvenim yoktu. Sonra her zamanki mucizeler gerçekleşti, kendimi Stonehenge’in ortasında diz çökmüş, hayranı oldugum William Rand’den Reiki öğretmenliği inisiyasyonu alırken buldum. Üstelik yanımda hayat sevgilim vardı. Mutluluğun tarifini istemeyin benden. O gün bugündür Reiki öğretiyorum, bulduğum en büyük aşkı paylaşıyorum.
Tam 49 güzel insana Reiki öğretmenlikleri yolunda destek verdim, bildiklerimi aktardım. Onlar kendileri “öğretmen” oldular, öğretmenler yetiştirdiler. Hepsini çok sevdim, hala da çok seviyorum.
Dedim ya, Reiki ögretmenligi gönül yordamıyla yapılıyor. Bilge olmak, ermiş olmak ya da ruhsal rehberlik katına ulaşmak gerekmiyor. Öyle olsaydı, hiçbirimiz Reiki öğretmeni olamazdık. Reiki’nin ne olduğunu bilmek bile gerekmiyor!
Ne gerekiyor peki? Sizde zaten var bunlar. İçtenlik, dürüstlük ve şefkat gerekiyor. Biraz cesaret, bolca istek, azim ve sabır gerekiyor. Öğrenmek icin açık bir zihin, gelişmek için disiplin gerekiyor. Her konuda olduğu gibi, istikrar gerekiyor. Bunların hepsinin içinizde daima var olduğunu hissetmek için içe dönmek gerekiyor. Gerisi kolay, Reiki hallediyor! Yo, adanmış olmak da gerekmiyor.
Ben bilmeden, “ver coşkuyu” bir biçimde adamıştım kendimi. Şimdi geriye dönüp bakıyorum da… iyi etmişim.
Yeni yorumlar